Maandag betekent zoals altijd de start van een nieuwe week. Voor ons was het al lang duidelijk dat deze week ontzettend druk zou worden. We gaven onze lessen in de voormiddag en werkten stevig door aan de opdrachten van VVOB. ’s Avonds spraken we af met Pieter Borremans, onze lector en verantwoordelijke voor de internationalisering op KdG. Hij was namelijk nog maar enkele uren geleden aangekomen en we waren benieuwd naar zijn eerste indrukken. We vertelden over onze ervaringen en luisterden naar zijn planning voor de komende dagen. Op dinsdag hadden we een etentje gepland met Veerle en Samphon om hen te bedanken voor hun goede zorgen. Ook Pieter was uitgenodigd, maar die kon er niet geraken. In de namiddag (dus na het lesgeven) werden we normaal gezien verwacht op het VVOB-kantoor voor een meeting over enkele modellessen die we zouden moeten geven en die men zou filmen. Sopheap had een motoraccident gehad en was samen met Virak naar een ziekenhuis in Bangkok. Door de afwezigheid van Virak en Pieter werd de meeting gecancelled. We hebben dan op het appartement stevig doorgewerkt en het etentje voorbereid. Het werd nog maar eens een super gezellige avond waarin veel gelach weerklonk. De perfecte ontspanning na een dag hard gewerkt te hebben! (Bovendien werd het eten erg gesmaakt!) Op woensdag kregen we bezoek van Pieter en Katia. Mijn leerlingen waren erg onder de indruk van hun komst en waren daardoor erg uit hun doen. Ik hoopte dit te verminderen door hen zichzelf te laten voorstellen. Tijdens het etentje de avond voordien hadden we met Veerle het probleem rond de modellessen voorgelegd: Aangezien onze stage bijna afgelopen was, zagen wij niet in hoe we het uitschrijven, het bedenken en het filmen van korte activiteiten binnen die tijdspanne zouden kunnen realiseren. Pieter vertelde ons dat we na onze lesdag op het VVOB verwacht werden voor een meeting over die scenario’s. Want dat zou het uiteindelijk worden: We moesten enkele korte scenario’s uitschrijven waarin bepaalde zaken van klasmanagement werden uitgelicht. Het werd een intensieve vergadering waarin we de verschillende onderdelen van klasmanagement uitvoerig bespraken. We spraken af dat ieder van ons (wij met drie en Pieter) een scenario voor zich zou nemen en dat we dat tegen de volgende dag zouden uitschrijven. Dan zouden we de scenario’s bespreken en op elkaar afstemmen. ’s Avonds spraken we af op de Night Market en aten we onze buikjes rond. Het werd nog maar eens een gezellige avond. Donderdag hebben we hard gewerkt aan de scenario’s en de materialenkoffer. Ook verhuisden Hannah en ik voor de laatste keer. Hannah kreeg de kamer apart en ik sliep vanaf dan samen met Eva. ’s Avonds kwam Pieter langs en bespraken we de scenario’s. Dit was een heuse karwei. We trakteerden Pieter op (je kan het al raden ;) ) een kom rijst voor zijn hulp. Vrijdag gaven we terug les en in de namiddag vertrokken we op weekend samen met Leanne. Ik kan je alvast vertellen dat het weekend weer prachtig was. We gingen deze keer naar Mondulkiri. Het was weer een tamelijk lange busrit die ik al slapend heb doorgebracht. We kwamen redelijk laat aan en namen de tuk tuk naar ons verblijf. We sliepen weer in een soort hutjes (lodge) maar deze keer hoog boven de grond. We waren laaiend enthousiast over ons onderkomen voor de komende dagen. We boekten meteen een tour met de olifanten. Zaterdag stonden we vroeg op, aten een heerlijk ontbijt en stapten mega enthousiast in een toch wel erg modderig busje. Waarom het busje er zo uitzag, zouden we later wel begrijpen… We stopten ergens aan een stuk natuur. De gids vertelde ons dat de tour hier begon en legde ons het parcour uit en waar we de olifanten zouden ontmoeten. We merkten algauw dat we de groentjes uit het gezelschap waren… Bij een héél steile afdaling hebben we de groep toch eventjes opgehouden. We hebben toen dan ook beslist dat wij de rij zouden sluiten zodat de meer ‘advanced hikers’ vooraan konden lopen. Dit wil niet zeggen dat we niet goed in de groep lagen, we waren de sfeermakers van de hoop! Al zongend trokken we door de jungle. We zagen lokale plantages waar pecannoten, ananassen, één of andere wansmakelijke vrucht (die de anderen blijkbaar wel erg lekker vonden) en vele andere vruchten groeiden. Na een lange wandeling kwamen we bij de olifanten. We zagen ze al ver komen en wat waren wij onder de indruk. We stonden al klaar met onze camera’s om de ene foto na de andere te trekken, overtuigd van het feit dat we nu zéker de beste foto’s zouden hebben. Wat we niet wisten is dat wij oog in oog met de olifanten gingen staan en dat we dus nog mooiere foto’s zouden kunnen nemen. We gaven onze twee nieuwe vrienden sugar cane (een lange stok die we de hele wandeling hebben moeten meezeulen). Wat smulden ze ervan! Opeens beseften we hoe prachtig deze dieren wel niet zijn en hadden we instant, alle vier, een nieuw lievelingsdier. Na wat aaien en voederen van de olifanten, zetten we onze tocht verder, in het gezelschap van onze twee nieuwe vrienden. Onderweg kon ik mijn ogen niet van deze prachtige dieren afhouden. Even enkele weetjes over het olifantenleven in Cambodja:
We wandelden verder naar het kamp van de organisatie. Hier kregen we iets te eten. Na het eten was er tijd voor een verfrissende duik in de waterval. Wat hebben we hier ook weer van genoten. En onze twee waaghalsen (Eva en Leanne) zijn zelfs van een rots in het water gesprongen! Na het zwemmen bij de waterval was het tijd voor de olifanten om een plonsje te nemen. We mochten met de olifanten in het water en we mochten hen wassen. De dieren genoten hier zichtbaar van en wij nog meer… Na het wassen gingen we terug naar het kamp. Plots begon het te stortregenen! We hebben even gewacht tot de bui over was, maar er leek geen einde aan te komen. Toen hebben we maar besloten om in de regen te vertrekken. Het droge zand van ’s ochtends veranderde in kleverige modder. Gelukkige stopte het onderweg met regenen en ontmoetten we twee andere olifanten. Hun aaibaarheidsfactor was iets minder hoog dan onze vrienden ’s ochtends. Mijn camera stond niet stil. We zetten onze tocht verder en bereikten het busje. Met onze modderige schoenen namen we plaats. Nu begrepen we waarom het busje vol modder hing. Op de terugweg ontstond er even commotie. Eén van onze reisgenoten had een bloedzuiger op zijn arm. We leerden dat met een sigaret en een aansteker het probleem zo van de baan was. We besloten meteen dat er in het huisje een grondige body check zou plaatsvinden. Zo geschiedde! Toen ik mijn broek uitdeed, merkte ik dat mijn been vol bloed hing. Hannah en ik beseften meteen dat ik een bloedzuiger had gehad, maar dat die vast genoeg van mijn bloed had gesnoept en me weer had losgelaten. Ook Leanne had prijs, haar bloedzuiger had haar ook al weer verlaten. ’s Avonds aten we onze buikjes weer rond in het restaurant van ons verblijf. Ik liep al een tijdje rond met een insectenbeet. Deze beet was groter geworden en er zat redelijk veel etter in. We besloten dat we gingen proberen de etter te verwijderen. Gewapend met isobetadine en reinigingswater gingen we aan de slag. Leanne had nog maar één keer geknepen of ik schreeuwde het uit van de pijn. Mijn insectenbeet was nog niet eens open. Nee, dit had geen zin! We zouden zondagavond naar de Khema Clinic in Phnom Penh gaan. Zondagochtend besloten we nog een waterval te bezoeken. Wat was deze waterval indrukwekkend! Ik denk dat de foto’s voor zich spreken… Ik durfde zelf niet echt in het water te gaan omdat ik mijn insectenbeet de avond ervoor zelf had opgeduwd (onder veel gekerm) en al wat etter had verwijderd. (We hadden op de beet een gaasje met isobetadine gesmeerd en hierop een compres gekleefd, de beet was dus volledig bedekt!) Na het zien van de prachtige waterval was het weer tijd om te vertrekken naar Phnom Pehn. Ook nu bracht ik de rit al slapend door. Zoals ik al eerder schreef, hadden we besloten om naar het ziekenhuis te gaan met mijn insectenbeet. De dokter wilde graag een echo laten nemen om te zien of er nog iets in zat. Een beetje angstig onderging ik het hele gebeuren. De ultrasound wist ons te vertellen dat er geen beestje meer inzat, enkel een milliliter pus. De dokter zei me dat ik het gewoon moest schoonmaken met isobetadine en het reinigings-/ontsmettingswater. Ik was dus al goed bezig. Met een gerust hard sloten we het ontzettend mooie weekend af. PS: Foto's volgen nog. Problemen met het uploaden :(
1 Reactie
Zoals ik al aan enkelen had beloofd: Een tweede (iets snellere) post over afgelopen week.
Maandag (13/03) was het lesgeven en meeting met de studenten zoals altijd. Op dinsdag gaven we weer les en in de namiddag bereidden we onze lessen voor en werkten we aan de opdracht voor VVOB. ’s Avonds spraken we af met Sien. Zij had vorig jaar ook een stage bij VVOB gedaan en is voor een jaar teruggekeerd. Ze geeft les op een international school. Het was een heel gezellige avond. Op woensdag gaven we les, hadden we een meeting met de studenten, werkten we aan de opdracht van VVOB en bereidden we ons voor op het etentje dat we die avond zouden houden. We hadden Virak en Sopheap uitgenodigd voor een etentje met typisch Belgisch eten. (Het werden frietjes met wat sla als hoofdgerecht en als nagerecht fruitsla met een bolletje vanille-ijs.) We wilden Virak en Sopheap nogmaals bedanken voor de kans om bruidsmeisjes te mogen zijn en voor hun goede zorgen. Donderdag hebben we volledige besteed aan de opdracht voor VVOB. Ik kan niet meer bijhouden hoeveel lamineervellen we al gebruikt hebben. Ik denk dat we al aan ons vierde of vijfde pak zitten (van 100 vellen). Op vrijdag kregen we nog een keer bezoek van Veerle en Samphon. Het zou de laatste keer zijn dat ze onze lessen kwamen observeren. Dit ging natuurlijk weer gepaard met de nodige stress. Ik zou met mijn leerlingen voor de eerste keer naar buiten gaan en buiten spelend leren. Ik beet (net zoals de vorige keer de spits af). Het begon echter niet zo goed. Ik moest iets uitleggen dat we in Belgïe niet kennen (ik bespaar je details), dus ik had een aantal oefeningen gemaakt en mijn studenten gevraagd om ze na te kijken. Dit was twee keer gebeurd. Ik begon mijn materiaal ’s ochtends klaar te leggen toen Huy me al lachend vertelde: Onze uitkomsten komen niet overeen! Als mijn uitkomst echt verkeerd was, had ik een groot probleem. Mijn spel was gelijkaardig aan een domino. Dat wil zeggen dat het antwoord van de ene vraag op een ander kaartje staat, met een nieuwe oefening op de achterkant. Als je mijn stressniveau toen kon meten dan denk ik dat het meettoestel het begeven zou hebben. Ik zeg (nogal boos) dat het zijn verantwoordelijkheid is want ik heb het twee keer laten nakijken. Ik ben de klas even uit gegaan om even alles op een rijtje te zetten. Daarna ben ik terug naar binnen gegaan en vroeg ik of mijn oplossing klopte. Hij knikte, maar ik weet niet goed of het echt zo was of eerder een manier om mij te sussen. Alleszins, veel tijd om te panikeren had ik niet want het was tijd voor het ochtendritueel. Daarna gaf ik mijn les. De leerlingen waren razend enthousiast en ik vergat de foute oefening want het bleek toch te kloppen. Nadat ook Eva en Hannah aan de beurt waren geweest, was het tijd voor de bespreking. Ik kreeg drie kleine werkpunten mee. Na het lesgeven haastten we ons naar huis, pakten we in in een spoedtempo en namen we de tuk tuk naar de bus. We gingen namelijk naar Battambang! Tijdens de rit heb ik geprobeerd wat te slapen. Tot Hannah en Eva me met verontrustend nieuws in een oogopslag wakker maakten. We waren al 1,5 uur langer aan het rijden dan gepland. Zoiets hadden we nog nooit eerder meegemaakt. Hannah ging aan de chauffeur vragen of we in Battambang waren en waar de eindstop was. Ik raakte een beetje in paniek toen ik zag dat het meisje, waar ik enkele uren geleden mee had gepraat, weg was. Zij moest namelijk ook in Battambang zijn. Het was ondertussen al pikkedonker buiten en we reden langs verlaten wegen, in het midden van het platteland. De chauffeur wist Hannah te vertellen dat wel IN Battambang waren. We hadden dus nog steeds geen flauw idee van waar we waren en waar we eraf moesten. Uiteindelijk zei de chauffeur ons dat we aan de laatste stop waren gekomen. Als dit de laatste stop is, waarom blijven alle andere mensen dan zitten? Uiteindelijk zijn we toch maar met ons drietjes uitgestapt en hebben we een tuk tuk-chauffeur aangesproken. Gelukkig bleek dat we maar een kilometer verwijderd waren van Laura en Sofie, twee stagiaires uit Gent die voor VVOB in Battambang zitten. Uitgelaten kwamen we aan op hun appartement, waar super goed ontvangen werden. Sofie en Laura hadden namelijk nog een verassingsactiviteit voor ons in petto! Nadat we onze buikjes vol hadden gegeten (rijst, voor moest je het je toch nog afvragen) namen de tuk tuk naar de mysterieuze eindbestemming. Groot was onze vreugde toen we zagen dat we bij een karaokebar stopten! De karaoke was net zoals ze me in de verhalen over karaoke in Azië hadden verteld. We kregen een eigen kamer met een televisie en twee microfoons. Hey was even zoeken hoe we met de touchscreencomputer aan de slag moesten, maar er werd gezongen en gekweeld. Aan jullie om uit te maken wie er zong en wie er kweelde… Voor ons maakte het alleszins niet uit, wij genoten van een prachtige en leuke avond. We gingen weer veel te laat slapen, maar het was zo leuk… Op zaterdag hadden Sofie en Laura een fietstocht voor ons geboekt. We waren eerst wel een beetje sceptisch over het idee te gaan fietsen. We vreesden dat we zouden veranderen in smeltende kaarsen… Ik kan je vertellen dat de fietstocht een van de mooiste dingen is geweest tot nu toe. Ik krijg het er opnieuw warm van als ik eraan terugdenk (en niet op een zweterige manier!). De fietstocht was onder begeleiding van een gids, die heel goed Engels sprak. Hij nam ons mee buiten de stad Battambang, recht naar het platteland van Battambang. We reden eerst naar een familie die rice paper maakt. Ze doen dat al van voor de Rode Khmer. Tijdens de dictatuur van de Rode Khmer werden ze ergens ander naartoe gebracht, maar na het einde van het regime keerden ze terug naar Battambang. Doordat ze als één van de eerste waren, hadden zij de kans om hun land terug te krijgen. Later kreeg een vrouw uit het gezin kanker. Ze hebben hun land moeten verkopen om de behandeling te kunnen betalen. Ze wonen wel nog steeds op het stuk land, maar hoe dat komt, weet ik niet zo goed meer. De vrouw is wel van de kanker genezen, maar het kan altijd dat de kanker terugkomt. Rice paper wordt op een hele speciale manier gemaakt. De rijst word gemalen in een grinder (vroeger manueel, maar nu hebben ze een machine kunnen kopen). Daarna wordt het poeder in een zak gelegd en wordt er water bovenop gegoten. Het water drupt door de zak en wordt opgevangen in een emmer. Daarna wordt het poeder opnieuw aangelengd met water en krijg je een soort van deeg. Met een soeplepel wordt het deeg verspreid op iets wat leek als gespannen leder. Er wordt een deksel op gezet en onder tussen deed de vrouw het zelfde op een andere ‘kookplaat’. Dan werd het deksel van het eerste op het tweede gezet. Het eerste ricepaper was klaar. Met een spatel werd het over een buisgehangen. De vrouw bleef deze handeling herhalen. De man nam steeds een rol met een rice paper op om op een bamboeplaat te leggen. De plaat bestond uit geweven bamboe en werd nadien in de volle zon gelegd. (HOEVEELHEID) Voor het werk van een goede dag konden ze ongeveer 10 dollar verdienen. Van dit bedrag moest ik toch even slikken. Die mensen zijn van ’s ochtends tot ’s avonds bezig met dat papier te maken voor een schamele 10 dollar… Bovendien zijn ze ook nog eens afhankelijk van het weer. Als het regent kunnen ze geen rice paper maken. De tweede stop was bij een familie die bananenvellen maakte. Een banaan werd in hele dunne schelletjes gesneden en op een kleine houten plaat gelegd. De schijfjes banaan overlapten elkaar en werden ook in de zon te drogen gelegd. Wanneer de bananen gedroogd zijn, worden ze nog even afgebakken en zijn ze klaar om gegeten te worden. Voor 10 banenvellen betaal je 1 dollar. Deze job is slechts een parttime job: de mama maakt de bananenvellen enkel als de kinderen naar school zijn. De grootvader van deze familie heeft een diepe indruk op mij gemaakt. (En niet alleen op mij, Hannah heeft enkele stiekem traantjes gelaten en ik heb me ontzettend sterk moeten houden.) Deze man was graatmager en had aan één hand enkel zijn duim over. Toen onze gids ons even alleen liet, nam hij ons mee naar enkele houten vogels die ophingen. Hij had deze vogels zelf gemaakt en probeerde op die manier ook iets bij te dragen. Hij wilde ons deze vogels duidelijk verkopen, maar we hadden ze op geen enkele manier kunnen meenemen. We hebben wel tien bananenvellen gekocht. Hierna fietsten we verder naar kleine markt. Hier hebben we Cambodjaanse noedels gegeten. Ik vond het super lekker! Hier probeerden we ook verschillende soorten rijstwijn: de gewone, met druivenextract, met fruitextract en met cobra-extract. (Ja, ja, die laatste heb ik ook geproefd!) Daarna fietsten we door naar een restaurant, hoewel het voor mij eerder een huis van een familie leek. We kregen hier weer lekkere Cambodjaanse keuken voorgeschoteld. Na het eten was het tijd voor een dutje in de hangmat. Onze volgende stop was de ‘Bamboo sticky rice’. We kwamen een hutje binnen dat volledig zwart geblakerd was door de rook. Het proces van het maken van de sticky rice werd grondig uit de doeken gedaan. Je hebt er een stuk bamboe voor nodig. Dat wordt gevuld met rijst en wordt gebakken op een houten plank. Best wel lekker! Na de bamboo sticky rice reden we door naar onze voorlaatste stop: de vismarkt. Hier werd vispaté gemaakt van allerlei soorten vis. De stukken vis werden met zout bestrooid en in tonnen bewaard. De vis werd gefermenteerd. De geur die op de vismarkt binnengesnoven werd, was niet te harden. Sommige tonnen stonden open en de vliegen vlogen van ton naar ton. We zagen ook enkele mensen de vissen verhakken. Na de vismarkt bezochten we een killingfield in Battangbang. We zagen een gedenkstupa die voor een groot deel aan vernieuwing toe was. De beeldhouwwerken aan de zijkanten waren gemaakt door overlevenden uit de gevangenis. Hier was de gevangenis eerder een soort pagode van de monniken. Het gebouw staat nu te verkommeren tussen de andere pagodes. De afbeeldingen gaven je weer een beeld over de verschrikkingen die de mensen hebben moeten doorstaan tijdens het regime van de Rode Khmer. Het ging van het verkrachten van vrouwen en het vermoorden van hun kinderen voor de ogen van hun ouders tot het levend uitsnijden van ingewanden, die daarna werden opgegeten. We hebben een kleine donatie gedaan voor de heropbouw van de gedenkstupa. We vonden het erg belangrijk dat het gebouw gerenoveerd werd omdat het een verhaal vertelt dat je bijblijft. De mensen die daar brutaal vermoord zijn, verdienen beter dan een gedenkstupa die op instorten staat... Tot slot reden we door naar de bambootrain. De bambootrain bestaat uit een houten palet gemaakt uit bamboe, waaronder vier wielen geplaatst worden. Met behulp van een motortje wordt het palet in beweging gebracht. Voor de Rode Khmer bestond de taak van de bambootrain uit het verkennen van de treinsporen vooraleer de trein kon vertrekken. Tijdens het regime van de Rode Khmer werd het treinverkeer stilgelegd. Tot nu rijdt er nog steeds geen trein over de sporen en is de bambootrein eerder een toeristische attractie. We hebben gehoord dat het het laatste jaar zal zijn dat de bambootrein toegankelijk zal zijn voor het publiek. Naar volgend jaar toe willen ze terug treinen laten rijden over de sporen. Het zou gaan om de verbinding Battambang – Phnom Pehn. Tegen dat we terugkeerden naar onze fietsen begon het zachtjes te druppen. De miezerregen veranderde al gauw in een heuse stortbui, maar dat hield ons niet tegen om terug naar het kantoor te fietsen. Kletsnat en doorweekt kwamen we aan, maar ook van die regenbui hebben we genoten! Er schieten woorden tekort om deze ervaring neer te schrijven. Ik kan je gewoon aanraden om zeker deze tour te doen in Battambang, mocht je ooit van plan zijn naar Cambodja te komen. Niet enkel de gids is sympathiek, ook het inicitatief is geweldig. Het is weer een eyeopener die je in staat stelt zaken beter te relativeren. Onze problemen mogen nog zo groot zijn, ze zijn niet te vergelijken met de problemen waar deze mensen mee te kampen hebben. Het mooie aan deze tour is dat een deel van het geld dat je betaalt, aan de families wordt gegeven die je bezoekt. FB: Eco bike tour Nadat we ons even hadden drooggewreven en Eva’s voet hadden verzorgd vertrokken we naar het circus. Het circus is een initiatief dat jongeren uit probleemsituaties een opleiding aanbiedt. Je kan er een opleiding ‘performance’ of ‘visual arts’ volgen. Met grote ogen aanschouwden we het hele gebeuren. We vonden het erg bijzonder omdat de artiesten stuk voor stuk studenten waren die zich in een probleemsituatie bevinden. Het is een ontzettend mooi initiatief en we vonden het jammer dat we maar één voorstelling konden zien. Zondag was het weer tijd om naar huis te vertrekken. Eerst brachten we nog een bezoekje aan de tempel ‘Wat Banan’. Deze tempel bestaat uit 370 trappen. We waren redelijk vroeg en dus de enige die zich waagden aan de beklimming van de trappen. Wanneer we boven waren, konden we genieten van een prachtig uitzicht. Het was nog specialer doordat we helemaal alleen waren. De tuk tuk-chauffeur stelde voor om eerst nog een ‘fruitbat’ te gaan bekijken vooraleer we terugreden naar het appartement van Laura en Sofie. (We hadden namelijk onze rugzakken daar gelaten en zouden die later komen ophalen en dan konden we nog afscheid nemen.) De ‘fruitbat’ was op de weg naar hun appartement en was gratis. Wij gingen graag op het aanbod in (niet alleen omdat het gratis was!). Wanneer we halt hielden, wisten we wat de chauffeur bedoelde met ‘fruitbat’. Het waren bomen die volhingen met vleermuizen. Ontzettend indrukwekkend om te zien (en een mooie compensatie voor de gemiste ‘batcave’. We hadden namelijk moeten kiezen tussen het circus en de batcave.) We namen afscheid van Laura en Sofie en reden naar het busbedrijf. Al gauw werd ons duidelijk dat we wat laat waren. We werden snel in een andere tuk tuk overgeplaatst en reden in volle vaart over de wegen van Battambang. We moesten onze bus inhalen! Al gauw zagen we een blauwe bus stilstaan aan de zijkant van de weg. We begrepen meteen dat dat onze bus was. Opgelucht stapten we op. De lach verdween al snel van onze gezichten toen we de binnenkant van de bus zagen. Het gangpad was bezaaid met grote witte zakken, de achterkant was niet meer zichtbaar door de opgestapelde zakken en de airco liet het binnenregenen. Alle inzittenden keken ons met grote ogen aan, we waren namelijk de enige buitenlanders op de bus. Nu begrijpen we ook waarom… We slikten onze afschuw weg en namen plaats. Ik heb de hele busrit onder Hannah’s handdoek geslapen ter bescherming van de aircodruppels. De bus is ook een aantal keer gestopt zodat er een of andere straatverkoper dus bus kon opstappen met handenvol verkoopwaar (eten). Wij konden onze ogen niet geloven. Onderweg maakten we ook nog ene tussenstop. We moesten toen allemaal de bus uit want het was tijd voor een carwash. Als we nu aan de busrit terugdenken kunnen we er enorm om lachen, maar opdat moment wilden we zo snel mogelijk thuis zijn, in Phnom Pehn. Het was weer een geweldige (drukke) week die afgesloten werd met een prachtig weekend… Veel liefs Stephanie Deze post heeft iets langer op zich laten wachten, mijn excuses... Het gaat over de week van 6 maart. Op maandag gaf ik voor de allereerste keer les in de zede graad. Ik geef altijd wiskunde na de eerste break, dat was toen niet anders. Enkel waren mijn Cambodjaanse studenten nog in een meeting. Ondertussen tikten de seconden en minuten langzaam weg. Uiteindelijk besloot ik niet nog meer tijd te verliezen en gewoon te beginnen. Ik begon mijn uitleg in het Engels en merkte al gauw dat een groot deel van de leerlingen volledig mee was. Hier en daar moest ik even enkele termen verklaren en dan konden we weer verder. Ik was al in het midden van mijn les toen de Cambodjaanse studenten terugkwamen. Ik vond het best een verademing om even alleen voor de klas te staan. Ik kon volledig mijn ding doen en een intenser contact ervaren met mijn leerlingen. Dinsdag, woensdag en donderdag hadden moesten we niet naar de school. Woensdag was het namelijk International Women's Day, een nationale feestdag. Dinsdag was een soort van brugdag en op donderdag geven we nooit les. Denk maar niet dat we hele dag hebben zitten niksen... Nee, nee, integendeel! We hebben super hard gewerkt aan de materialen en fiches voor VVOB. Ik kan je vertellen dat ik haast even moe was na het werken aan die materialen als na het lesgegeven... Dinsdag hebben we jammer genoeg ook een bezoekje aan het ziekenhuis gebracht. Sinds het weekend aan zee had Eva last van enkele wondjes aan haar voeten. Deze wondjes leken maar niet te genezen en Veerle raadde ons aan toch eens langs de dokter te gaan. We volgden haar raad op en gingen naar de dokter. Wanneer we het ziekenhuis binnenwandelden, merkten we meteen dat Eva in goede handen was. Het ziekenhuis was erg proper en de instrumenten waren zeer steriel. We beseften meteen ook dat we niet voor een appel en ei naar buiten zouden wandelen. De behandeling van Eva's wonden was erg pijnlijk. Eva heeft zich ontzettend sterk gehouden. Ik had het erg moeilijk wanneer ik zag dat ze erg veel pijn had. Woensdagavond werden we (na een lange dag fiches maken en nog een bezoek aan het ziekenhuis) verwacht bij Leanne en Elise. Leanne had ons uitgenodigd om te komen eten. Leanne heeft een koksopleiding gevolgd en meegedaan aan Komen Eten. Onze verwachtingen waren dus tamelijk hoog! Die verwachtingen heeft ze met haar balletjes in tomatensaus volledig ingelost. We aten onze buikjes vol totdat er niets meer bij kon. Het was een super gezellige avond en wij kijken al uit naar het volgende etentje. (Dit zal wellicht bij ons zijn, we hebben al duidelijk gemaakt dat onze keuken niet aan die van haar kan tippen.) Donderdag bezochten we een wetenschapsbeurs. Er stonden allemaal standjes van verschillende organisaties en studenten. Het was een echte doe-beurs. In vele standjes werden experimentjes gedaan. De beurs werd vooral bezocht door studenten van de lerarenopleiding. (Dat dacht ik toch toen ik hun uniformen zag.) Ook VVOB stond hier met een standje. Het was erg leuk om te zien dat de beurs zoveel mensen trok en dat die mensen veel interesse toonden in de standjes. Vrijdag gaven Eva, Hannah en ik met drie les over International Women's Day. We bespraken met de leerlingen de rechten en de gelijkheid van de vrouw (in vergelijking met die van de man). We gaven dezelfde les, met enkele aanpassingen, in grade 1, 2, 3, 4 en 6. We hebben dus voor de eerste keer een volledige dag lesgegeven op de school. Toen was het weer weekend! Dit weekend gingen we voor een laatste keer terug naar Siem Reap. (Een laatste keer voor Eva en mij, Hannah gaat na Phnom Penh nog 2 maanden lesgeven in Siem Reap.) We wilden graag de waterval nog gaan bezoeken. Sofie en Laura waren dit weekend ook in Siem Reap. Vrijdagavond zijn we dan met z'n allen iets gaan drinken. Veerle was blijkbaar ook in Siem Reap want we zagen haar iets verder in de straat lopen. Zaterdag gingen we de waterval bekijken en we kwamen er al gauw achter dat Veerle niet de enige bekende was in Siem Reap. Onderweg naar een grote Boeddha kwamen we de familie van Sopheap tegen. We konden onze ogen niet geloven, wat een toeval! We kregen al lichtjes onder ons voeten toen de broer van Sopheap zei dat we hem niet hadden gebeld om hem te verwittigen dat we kwamen. Hij had namelijk drie vrije kamers in Siem Reap. Enthousiast wilden ze ons de volgende dag een lift terug geven naar Phnom Penh. Wij hadden al een busje geboekt dus we zeiden dat we niet mee konden. Ook nu kwamen we Veerle tegen. Zij ging namelijk dezelfde dingen bezoeken als wij vandaag. Na de grote Boeddha liepen we naar een rivier. Hier lagen allemaal sculpturen in het water. De sculpturen zijn hindoeïstisch. De waterval was, ondanks het droge seizoen, nog steeds prachtig en indrukwekkend. Aangezien Eva's wonden nog steeds niet genezen waren, moesten we haar in het water krijgen zonder haar voeten nat te maken. Dit was nog een heel avontuur op zich! We hadden een rubberen band gehuurd waarin ze kon gaan zitten met haar voeten in de lucht. Ondertussen zouden Hannah en ik de band steeds dieper het water in trekken. Op die manier konden we alledrie van het verfrissende water van de waterval genieten. Hannah en ik zijn samen vlak onder de waterval gaan staan. Wat was dat bangelijk! We beloofden Eva meteen dat we nog een waterval zouden zien zodat zij er ook onder kan gaan staan. 's Avonds brachten we een bezoekje aan de pub street. Zondag was het weer tijd om te vertrekken naar Phnom Pehn. Ik heb bij mijn eerste blogpost geen foto's geplaatst omdat ik nog geen formulier had ondertekend. Vandaar dat ik er nu nog enkele met jullie deel. Deze week was een week vol verandering... Op dinsdag zeiden we ons oude klasje vaarwel om op woensdag ons nieuwe klasje te ontmoeten: "Tot ziens grade 2, hallo grade 6!" Het aantal leerlingen is hetzelfde gebleven. Ik heb opnieuw 32 leerlingen. Het grote verschil is dat deze leerlingen Engels krijgen en mij redelijk goed verstaan. Ik moet wel nog de proef op de som nemen. Maandag 6/03 geef ik mijn eerste lesje wiskunde in mijn nieuwe klas. Mijn vakkenpakket breidt zich uit: zo geef ik niet alleen wiskunde, maar ook Engels en, afhankelijk van het onderwerp, ook nog wetenschappen. Enkele foto's van mijn laatste les: Het afscheid in mijn oude klasje was vrij luchtig. Pas de volgende dag besefte ik wat het afscheid de dag voordien concreet betekende: ik zou mijn leerlingen nooit meer zien... Zij veranderen van shift. Ze volgen dus niet meer les in de ochtend, maar in de namiddag. Ik blijf echter wel lesgeven in de ochtendshift. Het was even raar om te beseffen dat ik mijn leerlingen niet meer zou zien. Ik heb hen zien opleven en genieten van zowel de kleine als de grote speelse activiteiten. Ik hoop dat mijn mentor zijn besef omzet in praktijk. Hij zei tijdens de lesbespreking met Veerle en Samphon dat hij had opgemerkt dat de leerlingen bang waren van hem. Hij had ingezien dat gezag hebben niet altijd wil zeggen dat je de leerlingen angst moet inboezemen. Van ons waren de leerlingen immers niet bang. Nu hoop ik uit de grond van mijn hart dat hij de leerlingen niet meer slaat en hen op een iets actievere manier aan het leren brengt. Op woensdag en vrijdag heb ik vooral geobserveerd. De leerlingen waren een stuk rustiger dan de leerlingen uit het tweede. Wel wordt het voor mij moeilijker om de leerstof op een actieve manier te brengen. Ook het voorbereiden wordt iets intenser. De oefeningen zijn iets moeilijker en vragen meer voorbereidingstijd (zeker aangezien er geen verbetersleutel is, weer een luxe in België). Donderdag hebben we weer hard gewerkt aan de opdracht van het VVOB. Om 2 uur en om 3 uur hadden we een meeting. Tijdens de eerste meeting werd de stand van zaken besproken en tijdens de tweede meeting bespraken we de opdracht van de modellessen. We moeten namelijk twee lessen geven waarin er op bepaalde aspecten van klasmanagement gefocust wordt. Deze lessen worden met behulp van onze lectoren gemaakt. Het is de bedoeling dat deze twee lessen gefilmd worden. Dit weekend bleven we eens 'rustig' thuis. We besloten er een werkweekend van te maken. We werkten hard aan de opdracht van het VVOB. Zaterdagavond zijn we nog eens op de night market gaan eten samen met Leanne. Leanne is één van de studenten secundair en ook in Phnom Penh verblijft. Het werd een gezellige avond! Zondag wordt het ook een werkdag, maar afgewisseld met een plons in het zwembad. Ik kijk al uit naar volgende week... Eindelijk mijn eerste les in mijn nieuwe klas! Veel liefs Stephanie Het weekend was al volop bezig nadat we onze positieve feedback op onze les hadden gekregen. Vrijdagnamiddag vertrokken we naar de zee. We namen de bus naar Sihanoukville en kwamen redelijk laat aan, maar de nacht was nog jong! We dropten onze rugzakken in de bungalow en ploften neer in de zeteltjes op het strand. We genoten van een cocktail en van het uitzicht. Ondertussen lieten we een vlechtje in ons haar vlechten. Ons weekend was goed begonnen. De strandbar sloot en er werd ons vriendelijk gevraagd te vertrekken. Slapen? Nee, hoor! We hadden nog wat te vieren! We vonden een nieuwe bar waar we nog tot 2 uur hebben gedanst. Dan was het toch wel tijd om te gaan slapen want de volgende dag moesten we de boot nemen naar het eiland: Koh Rong Samloen. Zaterdag 26/02/2017 De boottocht naar ons paradijselijke eiland duurde een uur. Ik verdronk mezelf in de muziek om te voorkomen dat ik zeeziek zou worden. Om 12 uur kwamen we aan op ons eiland. Wat was het er prachtig! We leken ons even op de Caraïben te bevinden… We aten ons ontbijt op en kleedden ons om. We gingen namelijk snorkelen! Het snorkelen verliep in het begin wat moeizaam. Het was voor mij nogal lang geleden dat ik met een duikbril en luchtpijp gezwommen had. Ook de zwemvliezen waren nieuw voor mij. Na tien minuten in het water te vechten met mijn uitrusting was ik bekaf. Ik dacht: Dit hou ik nooit 45 minuten vol. Plots kwam er dan toch een licht! Ik kreeg de principes van snorkelen te pakken en bestudeerde de zeebodem. Visjes zwommen langs en onder mij en zee-egels bevonden zich onder mij. Het enige probleem was dat ik soms in ondiep water terecht kwam zodat ik kon staan. Ik hoef je, denk ik wel, niet te vertellen dat op een zee-egel staan geen pretje is… Ik ben er niet echt op gaan staan, maar ik ben wel geprikt door een van zijn stekels. Dit heeft me er niet van weerhouden van de wonderbaarlijke zeebodem te genieten. Na het snorkelen mochten we van het Cambodjaanse buffet genieten. Ik at mijn buikje rond. Daarna was het tijd om onze bungalow te gaan inspecteren. De bungalow bevond zich een beetje in de jungle en was volledig gemaakt uit hout. Het was erg basic, maar meer hadden we niet nodig. Nu was het tijd voor onze tweede snorkeltrip. De boot bracht ons dicht bij een ander eiland. Hier zouden we meer vissen kunnen zien. En dat was niet gelogen! Ik zwom tussen scholen van vissen. De kleuren van de vissen waren veel feller hier: geel, blauw, paars, oranje, … Het was prachtig! De wonderen van de natuur kunnen me blijven verbazen. De boot bracht ons na 45 minuten snorkelen terug naar het eiland en wij genoten nog even van de zon. En omdat we hier niet op vakantie zijn, maar om te werken, werkten we verder aan het materiaal voor VVOB. Work meets pleasure! Na het douchen en het avondmaal wilden we graag het lichtgevend plankton bekijken. Hiervoor moesten we terug in zee, maar het was nu donker en je kon de bodem niet meer zien. Het duurde even voor we ons over onze angst voor bijtende krabben hadden overwonnen en we tot ons middel in het water zaten. We waren enthousiast over het ‘plankton’ dat we dachten te zien. Later bleek dat we enkel luchtbelletjes, verlicht door het licht van de steiger, hadden gezien. Toen viel de puzzel in elkaar! Het leek me al zo raar dat we plankton konden zien door enkel het water wat te laten bewegen. Er volgde dus een tweede planktonzoektocht. Deze keer met meer succes. Wanneer we in het zand stapten, kwamen er lichtgevende groene bolletjes tevoorschijn. Plankton, we’ve found you! Blijkbaar was het om één uur ’s nachts nog mooier. Ze deden dan namelijk alle lichten uit. Vanaf dat je één stap in het water zette, zou alle het omliggende plankton oplichten. Wij lagen toen jammer genoeg al te slapen… Dit is misschien iets voor de volgende keer. Het gaan slapen was ook nog een heel avontuur. Wanneer we onze tanden wilden gaan poetsen, merkte Eva een grote gekko op. Eva en Hannah hebben het niet zo voor gekko’s… Ze waren allebei niet echt op hun gemak. Ik heb heerlijk geslapen en ’s ochtends werd ik gewekt door de geluiden van de jungle. Ik opende mijn ogen en twee gekko’s kropen langs mijn raam de bungalow binnen. De nieuwe dag was aangebroken. We gingen ontbijten en maakten ons klaar voor de terugreis naar Phnom Penh. Het was een prachtig weekend en mijn batterijen zijn bijna volledig opgeladen voor de komende week! Veel liefs Stephanie Vandaag kwamen Samphon en Veerle op stagebezoek. Stagebezoek betekent stress. Dat is in België zo en dat is hier niet anders… We hadden onze lessen speciaal verschoven zodat ze ons tezamen konden observeren. Ik was eerst aan de beurt.
Mijn les ging over het aanleren van ½ = de helft en was dus volledig nieuwe leerstof. Bovendien ging ik voor de allereerste keer een soort van hoekenwerk doen. De les begon en mijn leerlingen waren muisstil. Zo stil waren ze nog niet eerder geweest, het leek wel alsof ze beseften dat het voor mij een spannend moment was. Ze werkten goed mee en ik denk dat ze de kern van de les begrepen hebben. Achteraf was het tijd voor een korte bespreking. Uit de bespreking bleek dat alle stress onnodig was. Ze gaven heel constructief feedback en lieten ruimte voor mijn eigen opvattingen. Ook mijn Cambodjaanse studenten mochten hun mening delen. Het was een geslaagde les, wat zorgde voor een geslaagde dag! Hopelijk heb ik de volgende keer wat minder stress… (Maar ik ken mezelf en die kans is redelijk klein…) Op maandag en woensdag komen we om twee uur samen met de Cambodjaanse studenten om de komende lessen te bespreken. Deze woensdag was dat niet anders. Na het bespreken mocht ik het kot van Vichet zien. Een kot is de perfecte benaming voor zijn verblijfplaats.
Op de PTTC staan precies een aantal kleine houten gebouwen. Het lijken wel stallen. Langs de buitenkant ziet het er nog wel oké uit. De binnenkant is een ander paar mouwen. Er stond één houten bed (enkel de structuur, geen matras). Verder stonden er nog een aantal rekken, volgeladen met boeken en schriften en een achttal brommers. Blijkbaar woonden ze daar met zes en ’s avonds moesten er nog 24 brommers bij. Ik kon me niet voorstellen daar te moeten wonen. Meteen besefte ik dat er nog velen in zo’n erbarmelijke leefomstandigheden wonen: reality check... Vandaag heb ik even een zwaar momentje gehad...
Ik zat in de klas en ik was even niet aan het meevolgen. Plots schrok ik op door een kletterend geluid. Het kwam van mijn linkerkant. Al snel werd het me duidelijk van waar het geluid kwam. Het was de mentor die een leerling met een lat hard sloeg. Niet één keer, maar verschillende keren. Het jongetje keek me aan en lachte. Ik zag dat hij de pijn probeerde te verbijten, maar hij leek hier niet echt in te slagen. Zijn lach veranderde in een grimas. Het jongetje draaide zich terug om en legde zijn hoofd neer op zijn armen. Ik denk dat hij aan het wenen was. Opnieuw ging de lat omhoog. Deze keer raakte hij het jongetje recht op het hoofd. Het jongetje keek naar de meester, maar zei niets. Hij zat bijna op de stoel van zijn buur, zo ver mogelijk bij de mentor en zijn lat vandaan. Ik vroeg Nita of het jongetje weende. Ze knikte. Lang kon ik niet in de klas blijven zitten. Ik denk dat ik nog drie tellen ben gebleven vooraleer ik de klas ben buiten gestormd... Even ventileren! Ik ben meteen naar Eva en Hannah gelopen en heb daar mijn verhaal voor de eerste keer gedaan. Even later kwam ik de klas terug binnen. Huy vroeg me waar ik naartoe was gegaan. De Cambodjaanse studenten weten, volgens mij, heel erg goed hoe ik hier tegenover sta. De mentor heb ik de hele dag niet meer kunnen aankijken. Kinderen sla je niet, punt. Het grote probleem is dat ik het hier niet echt met mijn mentor over kan hebben. In Cambodja geldt er een bepaalde hiërarchie en de mentor staat hier boven mij. Ik weet dus niet goed hoe hij het zou opvatten als ik hem hierover zou aanspreken... Hopelijk wordt morgen een betere dag, wel weet ik zeker: een Maped-lat is nooit meer gewoon een Maped-lat... Veel liefs Stephanie Ik vertel steeds over bepaalde situaties die ik ervaarde tijdens het lesgeven. Nu besef ik plots dat ik jullie nog maar weinig verteld heb over het onderwijssysteem in Cambodja.
De leerlingen worden steeds in twee groepen verdeeld. De ene groep krijgt les tijdens de ochtendshift, de andere groep tijdens de middagshift. De ochtendshift begint om 7:00 en eindigt om 11:00. De middagshift begint om 13:00 en eindigt om 17:00. Een schooldag ziet er als volgt uit: De leerlingen die minstens 20 minuten op voorhand op school zijn, vegen samen met de stagiaires de speelplaats schoon. Dit doen ze met bamboeborstels. Ze vegen alle bladeren en het afval samen. Het afval doen ze in een grote plastieken mand. Als je denkt dat ze het afval daarna in een grote vuilniscontainer gooien, heb je het serieus mis. Ze lopen ermee naar de rivier en kieperen daar de hele inhoud leeg. Achter de school stroomt een rivier, waar een gigantische afvalberg zich opstapelt of meegevoerd wordt door de stroming. Binnen in de klas moeten de stoelen aan de banken gezet worden. De stoelen staan achteraan opgestapeld. Wanneer het 7:00 is wordt de gong geluid en begint het groeten van de vlag. Hier is heel veel aandacht voor discipline en respect. De leerlingen moeten net zoals in het leger saluteren (niet exact saluteren, maar het heeft er iets van weg). Ook andere posities worden ingenomen (ik denk bijvoorbeeld aan ‘rust’). Daarna moeten de leerlingen hun rode fietshelm afzetten en zingt één van de leerlingen een strofe voor. De overige leerlingen reageren door een andere strofe te zingen. Dit gebeurt een aantal keer. Ten slotte mogen ze hun helm terug opzetten en worden bepaalde regels nog eens even afgeroepen waarop de leerlingen steeds ‘Bey nay’ roepen (of iets wat hier op lijkt). Daarna gaan we naar de klas. De leerlingen vormen twee rijen voor de deur en weer worden de regels gevolgd door ‘bey nay’ afgeroepen. De leerlingen gaan naar binnen en zingen een danklied voor de leerkracht. Vervolgens begint de dag (in het tweede leerjaar): 7:10 – 8:30: Khmer Break 8:45 – 9:25: Math Break 9:40 – 11:00: Social studies of science. Na elke break zingen de leerlingen het danklied opnieuw voor de leerkracht. Op het einde van de dag worden de stoelen opnieuw gestapeld achteraan in de klas en worden de klas en de speelplaats opnieuw geveegd. De leerkracht sluit de klas hermetisch af. Hiermee bedoel ik: alle luiken worden vergrendeld, de materialenkast (enkel van de mentor) gaat op slot en ook de klas wordt vergrendeld met een hangslot. Tijdens de speeltijd kunnen de leerlingen eten kopen in de kraampjes op de speelplaats. |
AuthorStephanie, Cambodjaanse voor 3 maanden. Archives
Maart 2017
Categorieën |